[Fic KnB] My Little Sweet HEART (AkaKuro) #Prologue

Prologue

ยาม เช้าของฤดูร้อนเริ่มต้นด้วยความเมื่อยล้าและอ่อนเปลี้ย หลังจากที่ได้หลับพักผ่อนเพียงไม่กี่ชั่วโมง 'คุโรโกะ เท็ตสึยะ' ก็ตื่นขึ้นท่ามกลางอากาศร้อนอบอ้าวทำให้ผิวกายเหนียวเหนอะหน่ะ เสื้อที่สวมใส่อยู่ก็ชุ่มไปด้วยเหงื่อทำให้รู้สึกไม่สบายตัว เด็กหนุ่มเหม่อมองลวดลายบนเพดานอยู่ครู่หนึ่ง พลางกระพริบตาถี่ๆ  คุโรโกะยันกายลุกขึ้นอย่างงุ่มง่าม แล้วหยิบนาฬิกาปลุกที่ตั้งอยู่บนโต๊ะข้างเตียงเข้ามาหาตัว 

หก โมงยี่สิบห้านาที อีกเพียงห้านาทีก่อนที่กริ่งปลุกจะดัง เขาไล่นิ้วไปตามผิวของนาฬิกาที่ไร้ซึ่งความมันวาวเช่นของใหม่ นิ้วมือกดปิดสวิตซ์เวลาปลุกก่อนจะลุกขึ้น โดยไม่ลืมที่จะพับผ้าห่มจัดหมอนจัดผ้าปูเตียงตามนิสัยของคนมีระเบียบ  เมื่อคืนนี้เขาได้หลับไปแค่ไม่กี่ชั่วโมง หัวสมองยังคงมึนงงเพราะการนอนไม่เพียงพอ ภายในห้องอบอวลไปด้วยกลิ่นเหงื่อ และกลิ่นนั้นช่างน่ารังเกียจเมื่อผ่านการอบด้วยความร้อนของอากาศจนอิ่มตัว คุโรโกะชักผ้าม่าน และเปิดหน้าต่างออกโดยไม่ลืมที่จะระวังด้านนอก สายลมของวันใหม่พัดกรูเข้ามา ดันอากาศที่ตกค้างอยู่ในห้องให้ออกไป เด็กหนุ่มถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วหายเข้าไปในห้องน้ำ

มือ ขาวเอื้อมไปเปิดก๊อกน้ำ คงเป็นเพราะพักผ่อนไม่เพียงพอจึงทำให้ศีรษะหนักอึ้งภาพด้านหน้าพร่าเลือนไป วูบนึงจนเด็กหนุ่มต้องรีบเกาะอ่างล้างหน้าเอาไว้ คุโรโกะสูดลมหายใจเข้า หายใจออกอย่างช้าๆจนอาการวิงเวียนเริ่มทุเลาลง   ในกระจกสะท้อนภาพเด็กหนุ่มสีหน้าซีดเซียว ท่าทางดูระโหยโรยแรง ผิวขาวซีดปราศจากสีของเลือดฝาด แต่ทว่ากลับช่วยส่งเสริมให้เส้นผมและดวงตาสีฟ้าดุจอัญมญีดูงดงามมากยิ่งขึ้น คุโรโกะมองเด็กหนุ่มในกระจกที่จ้องตอบตนเองด้วยสีหน้าเรียบนิ่งตายด้าน พอเขาถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่ายคนในกระจกก็ทำแบบเดียวกัน เขาจึงนึกได้อีกครั้งว่าคนในกระจก ก็คือตัวเขาเอง

เข็ม สั้นบนหน้าปัดนาฬิกาแขวนพนังชี้ไปที่เลขเจ็ด พร้อมกับเข็มยาวที่ชี้ไปที่เลขสอง ดวงหน้าหวานละสายตาจากนาฬิกาก่อนเอี้ยวคอหันไปมองโซฟากลางบ้านที่บัดนี้ กำลังมีชายวัยกลางคนนอนหลับพริ้มอย่างสบายอารมณ์ ในอากาศมีกลิ่นสุราลอยคละคลุ้งไปทั่วจนน่าขยะแขยง อาการวิงเวียนดูเหมือนจะกำเริบขึ้นมาอีกคราเมื่อได้สูดอากาศที่ไม่ค่อยจะสด ชื่น ต้นตอของกลิ่นสุราก็มาจากบุรุษที่นอนแอ้งแม้งอยู่บนโซฟานี่แหละ  
คุโรโกะส่ายศีรษะอย่างเหนื่อยใจกับชายที่นอนหลับไม่รับรู้เรื่องราวอะไร ทั้งที่เมื่อก่อนออกจะเป็นหัวหน้าครอบครัวที่ดี สุราอบายมุขต่างๆก็ไม่เคยแตะต้อง  แต่ในตอนนี้มันกลับไม่ใช่แบบนั้น...

แต่เด็กหนุ่มจะไปว่าอะไรได้ ก็ในเมื่อคนคนนี้

คือบิดาที่ให้กำเนิดเขานิหน่า...

คน ผมฟ้าหันหลังพลางคว้าเอาผ้ากันเปื้อนขึ้นมาสวมใส่แล้วเดินหายเข้าไปในครัว เพื่อทำอาหารเช้าให้ตัวเองและผู้เป็นพ่อ ซึ่งคุโรโกะรู้นิสัยพ่อของตัวเองดี ว่าตื่นขึ้นมาต้องโวยวายโมโหหิวเป็นแน่แท้  อาหารเช้าที่ทำก็เหมือนอาหารเช้าปกติทั่วๆไป ข้าวหอมมะลิหุงสุก ปลาซาบะย่างเกลือกับซุปมิโซะร้อนๆ เหมาะกับอาหารมื้อเร่งด่วนในตอนเช้า  เด็กหนุ่มใช้ฟิล์มแรปห่ออาหารในส่วนของบิดาพร้อมกับเขียนโพสต์อิทแปะเอาไว้

"ทาน ละนะครับ" มือทั้งสองถูกยกขึ้นมาพนมก่อนจะเอ่ยขึ้นบนโต๊ะทานอาหารท่ามกลางบรรยากาศที่ เงียบเหงา โต๊ะไม้ทานอาหารขนาดสำหรับหนึ่งครอบครัวเล็กที่ในตอนนี้มีแค่ เด็กหนุ่มนั่งเคว้งคว้างอยู่คนเดียว... มันเป็นบรรยากาศที่คุโรโกะชินชาไปเสียแล้ว เพราะเขานั่งทานข้าวเช้าและข้าวเย็นตัวคนเดียวมาโดยตลอดตั้งแต่ประถม

เมื่อ ก่อนครอบครัวของคุโรโกะก็เป็นครอบครัวเล็กๆที่มีความสุขดี มีพ่อ แม่ และตัวเด็กหนุ่มเอง คนเป็นพ่อก็เป็นหัวหน้าครอบครัวที่ดี  แต่เมื่อเขาขึ้นประถมชั้นปีห้า ครอบครัวที่เคยมีความสุขกลับเปลี่ยนไปหมด...  พ่อที่เคยกลับบ้านตรงเวลาตลอด ก็กลับดึกบ้าง บางทีก็กลับบ้านตอนฟ้าสางในสภาพที่มีกลิ่นเหล้าหึ่ง  จนมีปากเสียงทะเลาะกับมารดาของเขาอยู่บ่อยๆ  และในที่สุดสิ่งที่คุโรโกะกลัวมันก็มาถึง...

เมื่อพ่อแม่ของเขาตัดสินใจแยกทางกัน

คุ โรโกะยังจำภาพในวันที่มารดาเดินออกไปจากบ้านได้ดี  ว่าตัวเขานั้นร้องไห้สะอึกสะอื้นและวิ่งตามรถของแม่ตัวเองไป  แม้จะสะดุดล้มจนเนื้อตัวถลอกปอกเปิก แต่แม่ของเขาก็ไม่ลงจากรถมาดูเขาเลยแม้แต่น้อย...

และเขาก็กลายเป็นเด็กที่ครอบครัวแตกแยกโดยสมบูรณ์...

"...โรโกะคุง คุโรโกะคุง!"

"คะ ครับ?"   เจ้าของชื่อสะดุ้งเฮือก เมื่อเสียงหวานตะโกนอัดหูเขาดังลั่น จนรู้สึกว่าหูของคุโรโกะจะอื้อชาไปชั่วขณะ

"ไม่ได้ฟังเลยสินะเนี่ย"

"ขอโทษด้วยครับ ช่วยพูดใหม่อีกรอบได้ไหมครับ ชิบูยะซัง" 

เด็กหนุ่มผมฟ้าเอ่ยขอโทษอย่างสำนึกผิด  หญิงสาวถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเริ่มพูดใหม่ตั้งแต่ต้น

"ครูใหญ่ฝากฉันมาบอกนายว่า ห้องที่คุโรโกะคุงดูแลอยู่น่ะ จะมีเด็กเข้ามาใหม่"

"ครับ"

"เห็นว่าเป็นลูกชายของตระกูลดังด้วยนะ อาคา...  เอ ตระกูลอาคาชิ เนี่ยแหละ!"

"งั้น เหรอครับ แล้วทำไม... ทายาทตระกูลดังถึงมาให้ทางเราดูแลล่ะครับ? " คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันแน่นจนแทบจะผูกเป็นปม "ถ้าเป็นตระกูลดังอย่างที่ชิบูยะซังว่า ที่บ้านเขาก็น่าจะมีพี่เลี้ยงไม่ใช่หรือครับ?"

"อันนี้ฉันก็ไม่รู้นะ เห็นเขาว่านายน้อยตระกูลอาคาชิเหมือนกับเด็กปกติทั่วไปซะที่ไหน"  'ชิบูยะ เอริโกะ' ทำหน้าครุ่นคิดครู่หนึ่งก่อนจะตอบคำถามของคนผมฟ้า และคำตอบที่อีกฝ่ายบอกทำเอาคุโรโกะมึนงงไปสักพัก

"ไม่เหมือนกับเด็กปกติ...? หมายความว่ายังไงครับ?"  

"อืม... จะว่ายังไงดีล่ะ เห็นว่าพี่เลี้ยงกี่คนๆ ก็ดูแลเด็กคนนี้ไม่ได้น่ะ หรือจะพูดให้ถูกคือโดนเด็กคนนี้รังแกจนอยู่ไม่ได้ล่ะมั้งนะ...?"

"....."   ผู้ใหญ่โดนเด็กรังแก... เงียบกริบไร้ซึ่งคำพูดใดๆเล็ดลอดออกมาจากปากของเด็กหนุ่ม

"และ ที่ย้ายมาที่นี้ก็เพราะว่าทางครูใหญ่รู้จักกับนายหญิงของตระกูลนั้นล่ะนะ"  หญิงสาวว่าต่อ ก่อนจะยักไหล่อย่างไม่ยี่หระ "โอ๊ะ จริงสิ คุยเพลินจนลืมไปเลย! ถึงเวลามื้อเที่ยงของเด็กๆแล้ว ฉันขอตัวก่อนนะ"

พูด จบ หญิงสาวก็รีบวิ่งหายเข้าไปในอาคารสีฟ้าสดใส ตัวอาคารถูกรายล้อมตัวต้นไม้ดอกไม้นานาพันธุ์ทำให้บรรยากาศดูร่มรื่นเย็น สบายทั้งตาทั้งกาย แม้ว่าจะอยู่ในฤดูร้อนก็ตาม  ขาทั้งสองก้าวเดินอย่างเนิบนาบตามทางเดินที่คุ้นชิน เสียงหัวเราะเจื้อยแจ้วลอยเข้ามากระทบหูให้ได้ยินเป็นระยะๆ

'คุ โรโกะ เท็ตสึยะ' เด็กหนุ่มอายุ 16 ปี ที่เคยมีครอบครัวที่สมบูรณ์พร้อม แต่มันเป็นอดีตไปแล้ว  หลังเลิกเรียนคุโรโกะก็รีบตรงดิ่งไปทำงานพิเศษที่ร้านขนมปัง  พอถึงช่วงค่ำก็ไปทำงานที่ร้านสะดวกซื้อต่อกว่าจะได้นอนก็ปาไปตีสี่ แต่เนื่องจากช่วงนี้เป็นช่วงปิดเทอมฤดูร้อนช่วงเช้าถึงบ่ายสามคุโรโกะก็ไปทำ งานที่เนอสเซอรี่  สถาน ที่รับดูแลเด็กเล็กก่อนถึงวัยอนุบาล หรือเรียกง่ายๆก็คือ "สถานรับเลี้ยงเด็ก" โดยส่วนใหญ่จะรับดูแลเด็กแรกเกิดจนถึง 3 ขวบ แต่ที่ Teiko Nursery รับดูแลเด็กอายุ 3 ถึง 6 ขวบ คือระดับ 'เตรียมอนุบาล' และ ระดับ 'เตรียมประถม' นั่นเอง 

เงินที่ได้มาทั้งหมดเด็กหนุ่มก็เก็บเอาไว้เป็นค่าเล่าเรียนส่วนนึง  อีก ส่วนก็เป็นค่าใช้จ่ายภายในบ้าน ส่วนเงินที่เหลือเอาไว้ใช้ส่วนตัว เรียกว่าไม่เหลือเลยจะดีกว่า เพราะเงินส่วนนั้นโดนบิดาแท้ๆของตัวเองเอาไปเป็นค่าเที่ยวเตร่หมด...

ถ้าถามว่าเขาเหนื่อยไหมนะเหรอ...?

เหนื่อยสิ... เหนื่อยมากเลยด้วย เหนื่อยทั้งกาย เหนื่อยทั้งใจ

จนบางทีเขาก็อดคิดไม่ได้ว่า 'เขามีชีวิตอยู่เพื่ออะไรกัน?'

แต่คุโรโกะจะรู้ไหมนะ...




ว่าภายในโลกที่ว่างเปล่าไร้สีสันของเขานั้น




กำลังจะถูกใครบางคนที่เข้ามาในชีวิต ทำให้ชีวิตของเขายุ่งเหยิงวุ่นวายมากกว่าเดิม




แต่... คนคนนั้นจะช่วยเติมเต็มในสิ่งที่ขาดหายไป





เรื่องราวความรักสุดอลเวงกำลังจะเริ่มต้นขึ้น ณ เนอสเซอรี่แห่งนี้!

...TBC...

--------------------------------------

แอปโพลิเองค่ะ! >< เปิดบล็อคใหม่ไว้ใช้อัพนิยายค่าา เห็นนักเขียนหลายท่านมีบล็อคกัน เลยอยากมีบ้าง(?) 5555+   บล็อคนี้เอาไว้อัพนิยายทุกเรื่องของแอปโพลินะคะ แต่อาจจะอัพช้าหน่อย เพราะอัพเว็บหลักคือที่ Dek-d  และอาจจะเอาไว้ลงนิยาย NC 18+ ที่แอปโพลิแต่งเองด้วย ^^
NO Copy!!! กรุณาอย่าก็อปเลยเน้อ คิดเองได้โตแล้ว ^^